Ogólny schemat bazy danych
Niezależnie od używanego języka oraz standardu SQL struktura bazy zawsze jest taka sama. Ogólną strukturę pokazuje poniższy rysunek:
Podstawowe pojęcia baz danych:
- Baza danych
- (ang. Database) zbiór danych w postaci tabel oraz narzędzi stosowanych do ich gromadzenia, przekształcania i wyszukiwania;
- Tabela
- (ang. Table) zbiór rekordów opisujących obiekty w sposób ujednolicony tj. każdy rekord posiada te same pola.
W starszych baz danych każda tabela nazywana była bazą i była przechowywana w oddzielnym pliku.
- Rekord
- (ang. Record) zwany także krotką lub wierszem: pozioma struktura danych opisująca jeden obiekt.
Rekord składa się z pól opisujących dokładnie cechy obiektu np. pojedynczego pracownika, towar, itp.
- Pole
- (ang. Field) zwane także atrybutem lub kolumną: struktura danych opisująca pojedynczą informację w rekordzie np. nazwisko pracownika, towaru, itp.
- Typ pola
- (ang. Data type) rodzaj danych przechowywanych w polu;
- Klucz podstawowy
- (ang. Primary key field) zwany też kluczem głównym to jedno lub więcej pól, których
wartość jednoznacznie identyfikuje każdy rekord w tabeli. Taka cecha klucza nazywana jest
unikalnością. Klucz podstawowy służy do powiązania rekordów w jednej tabeli z rekordami z innej
tabeli. Klucz podstawowy jest nazywany kluczem obcym, jeśli odwołuje się do innej tabeli.
- Klucz podstawowy jednopolowy
- Jeśli istnieje pole zawierające dane unikatowe, np. liczba porządkowa czy numer
identyfikacyjny, można je zadeklarować jako klucz podstawowy. Jeśli jednak w polu tym
powtarzają się wartości, klucz podstawowy nie zostanie ustawiony. Należy w takim przypadku
usunąć rekordy o powtarzających się wartościach bądź zdefiniować klucz wielopolowy.
- Klucz podstawowy wielopolowy (klucz złożony)
- W sytuacji, gdy żadne z pól nie gwarantuje unikatowości wartości w nim zawartych, należy
rozważyć możliwość utworzenia klucza podstawowego złożonego z kilku pól.
- Relacja
- (ang. Relation) to sposób łączenia powiązanych danych z różnych tabel w logiczną całość.
Relacja może być jednego z trzech typów:
- Relacja jeden-do-jednego
- W relacji jeden-do-jednego każdy rekord w tabeli A może mieć tylko jeden
odpowiadający mu rekord z tabeli B, i na odwrót: każdy rekord w tabeli B może
mieć tylko jeden odpowiadający mu rekord z tabeli A.
Ten typ relacji spotyka się rzadko, ponieważ większość informacji powiązanych w ten sposób
byłoby zawartych w jednej tabeli. Relacji jeden-do-jednego można używać do podziału tabeli z
wieloma polami, do odizolowania części tabeli ze względów bezpieczeństwa, albo do przechowania
informacji odnoszącej się tylko do podzbioru tabeli głównej.
- Relacja jeden-do-wielu
- Relacja jeden-do-wielu jest najbardziej powszechnym typem relacji. W relacji jeden-do-wielu
rekord w tabeli A może mieć wiele odpowiadający mu rekordów z tabeli B,
ale rekord w tabeli B ma tylko jeden odpowiadający mu rekord w tabeli A.
- Relacja wiele-do-wielu
- W relacji wiele-do-wielu, rekord w tabeli A może mieć wiele odpowiadający mu
rekordów z tabeli B i odwrotnie: rekord w tabeli B może mieć wiele
odpowiadający mu rekordów z tabeli A.
Jest to możliwe tylko przez zdefiniowanie trzeciej tabeli (nazywanej tabelą
łącza), której klucz podstawowy składa się z dwóch pól: z kluczy obcych z tabel A
i B.
Relacja wiele-do-wielu jest w istocie podwójną relacją jeden-do-wielu z trzecią tabelą.
Np.: tabele "Zamówienia" i "Produkty" mogą być powiązane relacją
wiele-do-wielu zdefiniowaną przez utworzenie dwóch relacji jeden-do-wielu z tabelą "Opisy
zamówień".